Blue Island – เกาะบลู ผู้สร้างผู้ประท้วงฮ่องกง
Blue Island – เกาะบลู ผู้สร้างผู้ประท้วงฮ่องกง
ผู้สร้างผู้ประท้วงฮ่องกงที่เคลื่อนไหวแต่ไม่เท่ากัน เอกสาร “เกาะบลู” ดูเหมือนจะดิ้นรนกับวิธีที่พวกเขาควรจะแสดงเรื่องราวที่เป็นมนุษย์ของพวกเขา เนื่องจากสภาพการทำงานที่ไม่เป็นมิตร (หรืออย่างน้อยที่สุด และไม่เป็นมิตร) ที่ทำให้พวกเขาระดมทุนในภาพยนตร์ “Blue Island”
เริ่มต้นด้วยการอุทิศให้กับผู้สนับสนุนการระดมทุนที่ไม่เปิดเผยตัวตน 2,645 รายที่ทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นไปได้ ซึ่งบ่งบอกถึงความยากลำบากในการสร้างภาพยนตร์อย่าง “Blue Island” ในฮ่องกงร่วมสมัย ถึงกระนั้น ความคล้ายคลึงกันอย่างมีศิลป์ที่ผู้กำกับ Chan Tze Woon ดึงมาระหว่างผู้ประท้วงฮ่องกงที่เป็นผู้สนับสนุนประชาธิปไตยในฮ่องกงในปัจจุบันและวัยกลางคน มักจะดูเหมือนไม่มีสาระสำคัญ เนื่องจากภาพยนตร์เรื่องนี้มีการเล่าเรื่องเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์เพียงเล็กน้อย
ผู้ชมในอุดมคติของ “เกาะสีน้ำเงิน” อาจได้รับข้อมูลเป็นอย่างดีจนไม่จำเป็นต้องรู้มากไปกว่านี้เกี่ยวกับการประท้วงเพื่อประชาธิปไตยในปี 1989, 1990, 2014 และ 2019 แต่ภาพยนตร์ของ Chan คงจะยังได้รับประโยชน์จาก ความรู้สึกของความเข้มงวดของนักข่าวมากขึ้น
นี่ไม่ใช่แค่การถามคำถามติดตามผลมากขึ้น (แต่ตามจริงแล้ว ผู้สัมภาษณ์ด้านสารคดีส่วนใหญ่ควร) คำให้การของผู้ประท้วงในฮ่องกงที่มีอายุมากกว่าควรปรับบริบทให้ดีขึ้นด้วยข้อมูลเบื้องหลังเพิ่มเติม หรือนำมาพิจารณาร่วมกับการสนทนากับผู้ประท้วงที่อายุน้อยกว่า
ชานเตือนผู้ชมถึงความคล้ายคลึงพื้นฐานบางประการที่รวมกลุ่มผู้ประท้วงในฮ่องกง ผ่านข้อความบนหน้าจอและการสัมภาษณ์ผ่านกล้อง คำบรรยายระหว่างตัวแทนรายหนึ่งบอกเราว่าในปี 1989 “การปราบปรามทั่วประเทศ” ส่งผลให้ชาวฮ่องกง 1.5 ล้านคนประท้วงเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันกับชาวจีนแผ่นดินใหญ่ที่สนับสนุนประชาธิปไตย
การตอบโต้ของรัฐบาลแผ่นดินใหญ่เปรียบได้กับการผ่านกฎหมายความมั่นคงแห่งชาติในปี 2020 หนึ่งปีหลังจากที่ชาวฮ่องกงประท้วงการผ่านกฎหมายส่งผู้ร้ายข้ามแดน นอกจากนี้: เที่ยวบินของชาวจีนแผ่นดินใหญ่ 50,000 คน เมื่อ 50 ปีก่อน เปรียบเทียบกับการอพยพของพลเมืองฮ่องกง 90,000 คนหลังจากผ่านกฎหมายความมั่นคงแห่งชาติ
ความคล้ายคลึงกันอย่างชัดเจนระหว่างอดีตและปัจจุบันได้รับการพัฒนาอย่างมีความหมายมากที่สุดเมื่อ Chan นำเสนอผู้ประท้วงที่อายุน้อยกว่าในการสนทนา (ตามตัวอักษร) กับรุ่นก่อนของพวกเขา ในฉากสุดท้าย Kelvin Tam ผู้ประท้วง Gen Z นั่งอยู่ในห้องขังและพูดคุยกับ Dr. Raymond Young ผู้ประท้วง Gen X เกี่ยวกับความรู้สึกและความเชื่อของพวกเขา
“เวลาจะค่อยๆ กัดเซาะอุดมคติของคุณ” ยังกล่าว พูดได้ชัดเจนและตรงไปตรงมามากกว่าในหลายๆ ฉากก่อนหน้านี้ ซึ่งเขาพยายามอธิบายอารมณ์ที่หนักอึ้งและซับซ้อนอย่างเห็นได้ชัด การตอบสนองของแทมดีขึ้นกว่าเดิม หากสั้นเกินไป: “แม้ในขณะที่เราเพิ่งถ่ายทำ ฉันก็รู้สึกกลัว มันไม่ยุ่งเหรอ?”
Tam และผู้ประท้วงในฮ่องกงรุ่นปัจจุบัน
คือหัวใจที่แท้จริงของ “เกาะสีน้ำเงิน” ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากอย่างยิ่งที่จะเห็นเรื่องราวของพวกเขามีเวลาอยู่หน้าจอน้อยลงหรืออาจมีความหมายน้อยกว่าผู้ประท้วงที่มีอายุมากกว่า เป็นเรื่องน่าสนใจที่ได้ยินคนที่ประท้วงในช่วงทศวรรษ 1980 หรือหนีออกจากแผ่นดินใหญ่ในปี 1970 โต้ตอบกับ Chan และลูกเรือของเขา
เช่น เมื่อ Chan Chak-Chi ซึ่งอพยพออกจากจีนในปี 1973 สังเกตว่าในช่วงการปฏิวัติวัฒนธรรมคือ “ไม่ได้ใจร้อนสักหน่อย” ไม่ใช่เรื่องน่าตื่นเต้น (หรือคุ้มค่า) ที่ได้เห็น Chan ลดความไม่เห็นด้วยเช่น Kenneth Lam ให้เหลือความรู้สึกไม่สบายใจในปัจจุบัน ลัมพยายามใส่แว่นและดื่มไวน์มากเกินไปที่แผนกต้อนรับหลังจากที่เขาบอกเราว่า “ตอนเด็กๆ เราฝันถึงโลกที่ดีกว่านี้”
ในขณะเดียวกัน ผู้ประท้วงที่อายุน้อยกว่า บางคนเพิ่งเกิดในช่วงกลางถึงปลายทศวรรษ 1990 ถูกลดระดับลงมาเป็นบทสรุปประสบการณ์ที่มีพลังแต่ไร้ความปราณี ในฉากต่อมา ผู้ประท้วงหลายสิบคนนั่งมองหรือมองผ่านกล้อง ขณะที่ข้อความบนหน้าจอบอกเราว่าพวกเขาถูกกล่าวหาว่าอะไร
บางคนถูกตั้งข้อหา “ขัดขวางตำรวจ” (สมาชิกสภาเขต) หรือ “ก่อจลาจล” (ยูทูบเบอร์) หลายคนถูกกล่าวหาว่า “สมคบคิดที่จะล้มล้างอำนาจรัฐ” จำเลยเหล่านี้ถูกระบุโดยอาชีพหรือสิ่งที่พวกเขาทำในชีวิต: มัธยมปลาย; นักดนตรี นักแสดง; เจ้าของโรงยิม; พยาบาล; นักเรียน. ฉันหวังว่าฉันจะรู้เพิ่มเติมเกี่ยวกับพวกเขา
“เกาะบลู” มีฟุตเทจที่ยอดเยี่ยมมากมาย แต่ส่วนมากจะไม่ติดกันหรือไหลลื่นจากฉากหนึ่งไปยังฉากถัดไป ไม่ต้องสงสัยเลยว่า Chan จะโจมตีบางสิ่งที่มีศักยภาพและจำเป็นเมื่อเขาสังเกตเห็นความคล้ายคลึงกันพื้นฐานระหว่างผู้ประท้วงในฮ่องกงหลายคน แต่ดูเหมือนว่าเขาจะถามหรือแสดงให้เราเห็นบ่อยๆ ว่ายังมีอีกมากที่ติดตามได้ คำถามออกไป
ฉันเข้าใจว่าทำไม Chan ถึงต้องการใส่ฟุตเทจของตัวแบบที่อยู่ในกล้องรุ่นเก่าๆ ไว้มากมาย แต่ฉันก็หวังว่าเขาจะกดพวกเขาเพื่อให้คำตอบที่รอบคอบมากขึ้น ฉันยังหวังว่า “เกาะบลู” จะยกย่องความพยายามของตัวแบบในกล้องรุ่นน้องด้วยการโฟกัสที่ลึกขึ้น
ฉันแน่ใจว่าแทมไม่ได้ตั้งใจจะวิจารณ์ชานหรือทีมงานของเขาเมื่อเขาพูดว่า “มันไม่เหนื่อยที่จะยืนกรานว่าฉันไม่ได้ทำผิด แต่มันเหนื่อยที่จะคอยบอกคนอื่นว่าฉันไม่เป็นไร” บรรทัดสุดท้ายนั้นเป็นการสาปแช่งโดยไม่ได้ตั้งใจและไม่ควรเป็นเช่นนั้น
ติดตามบทความ / ข่าวสารเพิ่มเติม ได้ที่ : invest-lvivregion.com
